گردشگری یا جهانگردی به طور کلی به عنوان مسافرت تفریحی در نظر گرفته می شود . هر چند که در سال های اخیر شامل هرگونه مسافرتی می شود که شخص به واسطه آن از محیط کار یا زندگی خود خارجج شود .
واژه گردشگر از زمانی پدید آمد که افراد طبقه متوسط به مسافران طبقه اشراف پیوستند . از زمانی که مردم جامعه داراتر شده و عمرشان طولانی تر شد، این امر ممکن و بدیهی شد که مردم طبقات پائین و متوسطط جامعه که شغل ثابتی داشتند در سلامت و پس اندازی کافی بازنشسته شوند .
واژه ی توریسم برای اولین بار در سال 1811 در مجله ی انگلیسی به نام (اسپورتینگ ماگازین) مجله ی ورزشی مطرح شد. در این زمان این لغت به معنای مسافرت به منظور تماشای آثار تاریخی و بازدید ازمناظر طبیعی برای کسب لذت به کار می رفت.چنین پیداست که واژه ی توریسم در گذشته بنا به طرز اندیشه ی زمان بیشتر بار معنایی لذت بردن و تفنن داشته است.
اصطلاح توریست از قرن 19معمول شد. در آن زمان اشراف زادگان فرانسه می بایست،برای تکمیل تحصیلات و کسب تجربه های لازم زندگی اقدام به مسافرت می نمودند. این جوانان در آن زمان گردشگر نامیدهه می شدند و بعدها این اصطلاح در مورد کسانی به کار می رفت که برای سرگرمی و وقت گذرانی و گردش به فرانسه سفر می کردند و بهدها باتعمیم بیشتربه کسانی اطلاق می شد که اصولا به این منظور سفر می رفتند. کم کم توریسم به زبان های دیگر دنیا وارد شد.
برای اولین بار در سال 1925 کمیته ی مخصوص آمارگیری مجمع ملل افراد زیر را گردشگر شناخت:
1) کسانی که برای تفریح و دلایل شخصی یا مقاصد پزشکی و درمانی سفر می کنند.
گردشگری یا به عبارتی سفر کردن،یکی از مؤلفه هایی است که از یک جهت باعث افزایش تجربه،افزایش علم و آگاهی، پخته شدن عقل و شعور انسانها شده و از طرف دیگر سبب تعالی روح،، تجدید روحیه کاری و بهروزی می شود.
گردشگری را می توان از چند بعد بررسی کرد، در اینجا گردشگری داخلی مدنظر ما می باشد. می توان گردشگری از نوع داخلی را اینگونه تعریف کرد؛
گردشگر داخلی کسی است که در داخل کشور خودش برای اهدافی از قبیل امور کاری،تفریخ،شخصی و استراحت از محل اقامت خود دور شده و در محل دیگری به مدت کمتر از یک شب یا بیشتر اقامت گزیند. گردشگری انواع مختلفی دارد از جمله آنها میتوان به گردشگری جاذبه های طبیعی،تجاری،تاریخی،فرهنگی ،مذهبی،پزشکی و سایر اشاره کرد.
