تاریخچه گردشگری
واژه ی توریسم برای اولین بار در سال 1811 در مجله ی انگلیسی به نام (اسپورتینگ ماگازین) مجله ی ورزشی مطرح شد. در این زمان این لغت به معنای مسافرت به منظور تماشای آثار تاریخی و بازدید ازمناظر طبیعی برای کسب لذت به کار می رفت.چنین پیداست که واژه ی توریسم در گذشته بنا به طرز اندیشه ی زمان بیشتر بار معنایی لذت بردن و تفنن داشته است.
اصطلاح توریست از قرن 19معمول شد. در آن زمان اشراف زادگان فرانسه می بایست،برای تکمیل تحصیلات و کسب تجربه های لازم زندگی اقدام به مسافرت می نمودند. این جوانان در آن زمان گردشگر نامیدهه می شدند و بعدها این اصطلاح در مورد کسانی به کار می رفت که برای سرگرمی و وقت گذرانی و گردش به فرانسه سفر می کردند و بهدها باتعمیم بیشتربه کسانی اطلاق می شد که اصولا به این منظور سفر می رفتند. کم کم توریسم به زبان های دیگر دنیا وارد شد.
برای اولین بار در سال 1925 کمیته ی مخصوص آمارگیری مجمع ملل افراد زیر را گردشگر شناخت:
1) کسانی که برای تفریح و دلایل شخصی یا مقاصد پزشکی و درمانی سفر می کنند.
2) کسانی که برای شرکت در کنفرانس ها،نمایشگاه ها،مراسم مذهبی، مسابقات ورزشی و از این قبیل کشورهای دیگر می روند.
3) کسانی که به منظور بازاریابی و امور بازرگانی مسافرت می کنند.
4) افرادی که با کشتی مسافرت می کنند و در بندری در مسیر راه تا 24 ساعت اقامت می نمایند.
در سال 1937هیئت کارشناسان آمار جامعه ی ملل در جهت تعریف جهانگرد گام برداشت. به نظر این هیئت به همه ی افرادی که به منظور تفنن و لذت بردن به مدت 24 ساعت و بیشتر و کمتر از یک سال محلل اقامت دائم خود را ترک می کنند جهانگرد می گویند.اما این هیئت افرادی را که به منظور اشتغال به کار یا حرفه ای به کشور دیگری وارد می شوند،مسافران عبوری و دانشجویان مقیم یک کشور را جهانگرد نمی شناخت.
اتحادیه ی بین المللی سازمان های رسمی مسافرتی تعریف فوق را پذیرفت ولی پس از برگزاری نشست های دوبلین در سال 1950 و لندن در سال 1957،توصیه نمود که دانشجویان نیز در شمار جهانگردان قرار بگیرند و میان مسافران عبوری و جهانگردی تفاوت قائل شوند. این توصیه در نشست سازمان ملل متحد در مورد جهانگردی و مسافرت های بین المللی که در سال 1963 در رم تشکیل گردید نیز پذیرفته شد.
سازمان جهانی جهانگردی،گردشگری را در قالب دیدارکنندگان تعریف کرده است:
بازدید کنندگان یا دیدار کنندگان کسانی هستند که به کشور دیگری غیر از کشور محل اقامت خود وارد می شوند و مقصودی به غیر از آنچه در کشور خود داشته اند پیگیری می نمایند، این گروه شامل گردشگران دیدارگر میان روزی(کسانی که به گشت های کوتاه تفریحی می روند) نیز می گردد. جهانگردان کسانی هستند که حداقل یک شب و حداکثر یک سال را در کشور مقصد می گذرانند و هدفشان سرگرمی،تفریح،سلامتی و کسب آرامش،مطالعه،زیارت،ورزش و ... می باشد.
به عبارت دیگر گردشگری به مجموعه فعالیت هایی اطلاق می شود که در جریان مسافرت یک گردشگر اتفاق می افتد،این فرایند شامل هر فعالیتی از قبیل برنامه ریزی سفر،مسافرت به مقصد اقامت برگشت و حتیی یادآوری خاطرات آن نیز می شود. به طور کلی می توان هر فعالیتی و هر فعل و انفعالی را که در جریان سفر یک سیاحتگر اتفاق می افتد گردشگری تلقی کرد. همچنین گردشگری عبارت است از مجموعه ای از فعالیت ها ،پدیده ها و روابطی که از مسافرت و اقامت مردم در محلی غیر از محل اقامت دائمشان به وجود می آید و این امر تا زمانی صادق است که اقامت موقت باشد و شامل اشتغال موقت نیز نشود ، گردشگر بیشتر نوعی فعالیت در اوقات فراغت است که طی آن پولی که در محل سکونت دائم کسب و جمع آوری شده است. در محل مورد بازدید یا مقصد مسافرت به دلخواه مسافر خرج می شود. کرف و هانزیلکر 1984 یکی دیگر از نویسندگان،گردشگری را فعالیتی اجتماعی توصیف می کند که در بر گیرنده ی رفتار انسانی،استفاده از منابع،تعامل با دیگران،اقتصاد و محیط است.
در تعریف دیگری گردشگری داخلی به شرح زیر توصیف شده است:
گردشگر داخلی کسی است که از محل اقامت خود حداقل 50مایل دور شده و برای اهدافی از قبیل امور کاری،تفریح،شخصی و استراحت در محلی اقامت گزیند،مدت اقامت او می تواند کمتر از یک شب یا بیشترر باشد.سفرهای بین محل کار و سکونت در این تعریف قرار نمی گیرد.
لغت گردشگری(Tourism) از کلمه ی Tour به معنای گشتن اخذ شده که ریشه در لغت لاتین Turns به معنای دور زدن،رفت و برگشت بین مبدأ و مقصد است که از یونانی به اسپانیایی و فرانسه و در نهایت بهه انگلیسی راه یافته است. اصطلاحات «توریسم» و «توریست» اولین بار در سال 1937 توسط جامعه ی ملل مورد استفاده قرار گرفتند.
در طی قرن شانزدهم در انگلستان برگزاری تورهای بزرگ تفریحی کاملا مرسوم بود. پسران نجیب زادگان و اشراف را برای کسب تجربه به تورهای دور اروپا اعزام می کردند.
